BAŞKA BİR ÇAĞDA

Sesini duydum… Sonra sesinle uyudum… Sustuk beraber… Yabancı değildim buna hep susmuştuk zaten… Sadece bakmıştık birbirimize yıllardır tanışıyormuş gibi… Bakmıştık bir ömre yeter gibi… Dün gece yine sana döndüm sevgili… Yanlış yola sapmışım yine seninle buldum çıkışı sevgili… Sana “elveda” dediğimi sanmıştım oysa yine yapamamışım sevgili… Gidememişim kibirli gülüşünden uzaklara… Gidememişim sesinden daha yakın bir melodiye… Gidememişim senden daha büyülü bir hayale… Şimdi nerdesin? Ne yapıyorsun? Bilmiyorum… Tek bildiğim hiçbir suretin sana benzemediği… Cesaret sandıkları şeyin senin sahip olduğunun yarısı bile olmadığı… Sana veda edememiştim sevgili! Sana son sözümü hiç söyleyememiştim… Sen de söylemedin ya ondan belki bu kadar suskun kaldım bunca yıldır… Şimdi söyleyeceğim seni ne kadar çok sevdiğimi… Seni o kadar çok sevdim ki ben sevgili, her gittiğim yerden sen diye döndüm… Sana varırım sandım yanıldım… Hep aynı sokağa çıktı yollarım… Hep aynı anıda uyandı… Sana “gitt...

"Beni ne kadar sevebilirsin" diye soruyorsun sevgili! Saklıyorum senden sevmelerimi… "Topraklar yağmurları ne kadar çok severse o kadar sevebilirim" demiyorum sana… "Kardelenin güneşi sevdiği kadar" demiyorum… Çünkü merak ediyorum sen beni ne kadar çok sevebilirsin diye? Yağmursuz kalmış toprakların çatlamış yüzeyleri gibi depremler oluyor yüreğimde… Martılara soruyorum kanatlarından yollarlar mı bana diye? Hareketsiz kaldım ya yüzyıl uyumak istiyorum masaldaki prenses gibi… Belki uyandırırsın diye beklemek geliyor içimden… Odama bir kelebek giriyor… İsmini beraber “sen” koyuyoruz… Merak ediyorum onun kadar kısa ömürlü müsün? Yoksa onun gibi ömrünün tüm kalan saatlerini benimle beraber geçirmek için mi geldin? Kelebekle yapayalnızız odada güneş sızmaya başlıyor pencerelerden ve gözlerim dalıyor uzaklara… Bildiğim bütün şiirleri düşünüyorum, düşlediğim bütün kokuları… Hangisine benzersin? Hiç birine koyamıyorum seni… Bazen hep bildiğim ve daima sevdiği...

Kolay yaşıyoruz kolay! Kazanmak kolay, kaybetmek kolay! Oysa kazanmalar da kaybetmeler de zor olsun isterdik. Dünyadaki nadide şeyleriz her birimiz aslında. Benzerimizi bulmak istedik, sıfatlar yükledik ama bakmayı hiç beceremedik o çiçeklere, koklayamadık ömür boyu unutmamacasına. O unutulmaz çiçeklerin az rastlanır kokularını en güzel esansa çevirip bedenimizde taşıyamadık. Yani sevmeyi bilemedik ki sevilmeye koşalım… Sevmek görebilmektir çoğu zaman. En sevmediğin kıyafeti ona yakıştırabilmektir. Başkası söylese hoşlanmayacağın şeyleri bile sırf o söyledi diye sevebilmektir. Dönüşüp karışmaktır bir başka ruhla… Bir kitabın satır arasında rastlayabilmektir ona ait bir şeylere. Bazen saklamaktır beraber içtiğin bir sigaranın paketini; sanki başka yerde hiç yokmuş gibi. Cebinde beş kuruşun olmasa bile heyecanla sokaklara düşebilmek ve ne yaptığını önemsememektir… Beraber yenmiş bir simiti dünyanın en güzel yemeği sayabilmektir. Biraz da güvenmektir sevmek. Yüreğinde ona ait bir şeyle...