BAŞKA BİR ÇAĞDA

             Sakin bir gece, dışarıda çıt yok. Sürekli seslenen O’ndan başka kimse konuşmuyor. Bir türlü oturtamadım şeklini bu odanın. Kitaplığı nereye koysam bir eksiklik var. Nereye yaslansam bir hüzün çöküyor içime. Hangi saati takarsam takayım yılın bir günü duruyor. Sonraki günler mi? İsyan eder gibi sanki çalışmaya hep acı bir tik tak. Benzemiyor bu odanın saatleri başka saatlere. Dünyanın bir ucundan getirsem yine aynı bezginlik yada hüzün. Henüz koyamadım adını nedir bu acı ritim. Anlatamıyorum kimseye anlamazlar ki. Nasıl olur da saatler odanın ruhunu taşır. Ben mi? Ben sürekli durgunum. Ne zaman aşık olduğumu düşünsem; O kalbimi şüpheyle dolduruyor. Başımı nereye yaslasam bir kız gözlerimin önünde. Eylül gibi bir kız…Bana sonbaharı hatırlatıyor. Eski püskü kitap dolu bir odada, sallanan bir sandalyede, suskun, gökyüzüne bakıyor. Acılı diyorum ama soracak cesareti vermiyor insana. Yeşil gözleri o kadar koyu ki sanki boşluğa bakıyor. Esmer teni oda kadar loş. Uzun, düz, siyah

Yağmurdan kaçarken, Kara şaşırırken, Zırva ötesi konuları konuşurken kızarmadan yüzümüz, Yatakta uyku arası konuşurken, Sızarken bir sandalye tepesinde, Fantastik bir filmin rüya arasına girerken sohbet, Ağlarken haykıra haykıra, Orada mıydın cidden? Yere çömelmiş, Kafası ellerinin arasında haykıran Bir delinin evinde Kahverengi deri koltuğa karşı Simsiyah haykırırken ben Delinin ellerinde sidik varken... Karanlıklardan aydınlıklara çıkarırken beni tekrar tekrar... Sözcüklerimdin sen, Hayallerim, kahramanım... Vecihi’ydin sen ellerinde helikopter düşleri... Kavgamdın sen eli kanlı dinlere karşı... Tarot kartlarının büyücüsü, Atlantik’in Poseidon’u... Şefkatin Galcesi... Denizden göğe, Yok gözlerindeki lacivertin lehçesi... Milliyeti yok ellerindeki şefkatin... Tercümesiz seninle kurulan hayaller O barın şu şehr-i İstanbul’da karşılığı yok... Sabaha karşı Gordon’s'u diken yok, Yok uykudan feragat eden... Kulağıma fısıldıyor Pearl Jam, "Nefes almak istiyorum" diye... Vecihi

  Engizisyon mahkemesinde, Sabit fikirli yargıcın sahnesinde, İktidarın alkışlarıyla, Sanatın hükümsüzlüğünde, Kendi intiharına yürüyordu kalem... Kaç intihar sahnesi gerekliydi Kalemin kalem olduğuna inanması için? Kaç meydan yangını Haykırmanın senfonisini öğrenene dek... Kaç seyahat, Kaç hayat daha? Kaç kere atlarsan unutursun? Kaç alkol denizine Kaç kere? İsmin hangi dilde daha cilveli? Pencil mi pen mi? Le stylo... Peki ya La Boheme? Aklın peki? Bukowski ya da Fitzgerald? Wilde ile Dorian Gray'e dönüşmek mi? Cervantes ile Don Kişot'a Hugo ile Quasimodo'ya? Notre Dame'nin çatısından mı Juliet'in aşkından mı? Vurulmak mı Fitzgerald'ın Gatsby'si gibi muhteşemce? Hangisi olacaksın? Ölmeden önce ya da sonra 15. Yüzyıl mahkemesinden Ateşten sonra ya da Ateşe gidişte... Seni süslü, terbiyesiz kalem Biteceksin işte Bir salonda Bir yüzyılda Bir meydanda Hep aynı gerekçeyle... 27 Nisan 2023 - Beyoğlu 21:07

                 Hepimizin bir hikayesi var. Hayata bir yerlerde başladık, öğrenebildiğimiz kadar yolumuza devam ediyoruz. O son an gelene dek yürümeye ve öğrenmeye devam edeceğiz. Peki, O son anı hiç düşündünüz mü? Hani hayatınızın en önemli anlarının bir film şeridi gibi gözlerinizin önünde belirdiği o anı? Hep hayalini kurduğunuz insan olarak mı veda ediyorsunuz bu hayata? Öğrendiğiniz kadar öğretebildiniz mi? Yaptıklarınızla gurur duyuyor musunuz? Bu dünyaya Orta Doğu’da bir kadın olarak geldiyseniz eminim yüzlerce kez kendinizle çeliştiniz. Don Kişot gibi bir sürü görünmeyen yel değirmeniyle savaştınız. Sonunda başladığınızdan farklı bir şeye evrildiniz. Belki eminsiniz olmanız gerekene dönüştüğünüzden belki de daha öğrenecek çok şeyiniz var. Ama hangi kültürden gelirseniz gelin, hangi kötü veya iyi şartlar altında yaşıyor olursanız olun öfkelisiniz kadın cinayetlerine. Şimdi size sorarım bu durumu değiştirmek için ne yaptınız? Sosyal Medya paylaşımlarından bahsetmiyorum. Sokakl

Akaretler yokuşunda, Şampiyondan bir kokoreç... Böyle başlamıştı her şey... Şimdi şairin elleri göklere uzanıyor... Yitip giden dostunu arıyor...  Bir kokoreçten, 18 yıla yayılan maceralara evriliyor yüreği... Futboldan hiç anlamayan şairin, Sporla dolan dünyasıydı dostu. Buluşmalar maç çıkışları, Konuşmalar maç bitişleri... Fanatik bir dünyaydı seninkisi... Ey dostum!  Hiçliğin orda hala, Trump Tower’da... Cihangir’de... Beyoğlu’nda...  rakı içilen o eski barlarda... Tektekçi’de... Tarlabaşı’nda çığlık atarken Gecenin 3’ünde atletli amcaya O gün ölmedik ya ölmeyiz de... Hatırlar mısın? Bebeğini dans ederek düşürmeye çalışan Genç kadını? Masayı kıskanarak terk eden eski sevgilini?  Küsmelerimizi hatırlar mısın? Durmadan geri dönmelerini... Erman Toroğlu’nu?  Moda’yı?  2020’de öldüğünde, Balat’da boş kaldı 2 kadeh... Kadehlerin seni öldürdüğünü bilerek, Kadehlere rağmen, Ben her içtiğimde bir kadehim var, Havaya kaldıracak O güzel gülüşün için... Serhat olsun bu şiirin adı... 13.12.2020

Adamla kadın!  Bir yansıma misali  Geleneksel bir aynadan... Ne varsa adamda karanlık, Boğuşmak istemediği gerçeği kadının! Takıntılarıyla buluşuyorlar... Takıntılarla savaşıyorlar...  Ne kadar sevmedikleri yansıyor Aynaya, Kendilerini... Dünya duruyor, Zaman duruyor, Fikirler akıyor... Konuşuyorlar... EGO’larından koca bir kalkanla... Bir ömrü düşündürüyor zaman... Bir ömürden zaman çalıyor tinsel açmazlar... Zaman durmuş, Kaydıraktan kayan çocuk donmuş, Lopez’le Pit arasında kalınmış...  İçsel savaşları birbirininkine karışmış...  Salıncak kalmış gökte... İkisi de kaybettiği şöhretinin peşinde... Biri salıncakla çıkmış göğe, Diğeri ters kayıyor kaydıraktan, Donmuş ikisi de...  Zamanı dondurdukları gibi içsel dünyalarında, Zamanın kendisi de donmuş... Oysaki bir başka zamanda... Prensken, Prensesken... Karşılaşmak vardı...  Düşmüş bir imparatorluk var, Yükseliş için savaş yok... İki imparatorluk, İki dost ülke... Hangisi çıkacak yeniden refaha?  Bazen savaş yoktur, Bazen barış da yokt