AŞKSIZ
Rönesans zamanı hep söylediğim, unuttum sandığımda Neverland’da bulduğum bir melodi gibiydin aşk… İstanbul sokaklarında gezerken Paris’te Sein nehrinin kenarında okunmuş bir şiir gibiydin… Geceleri sihirli değneğiyle büyüleyen bir büyücü gibi, gündüzlere ışıktan elbiseler giydiren bir modacı gibi, kalbi simya ile altına çeviren bir simyacı gibiydin… Seni nerede kaybettiysem, orada kendimi arıyorum şimdilerde… Eski bir şiirde, melodisi güçlü bir şarkıda, başka bir dilde, rüya diyarlarında kendimden bir parça arıyorum. İnsanlara hayali elbiseler giydiriyorum. Bir çocuk “Kral Çıplak” diye bağırana kadar mutlu olacağım bir dünya yarattım kendime. Kırmızı ojeler sürdüm aşka gidemeyen ayaklarıma isyan edercesine. Seni bulup da kaybetmemi sağlayan her sokak taşına bir şiir bırakıp kayboldum sandım, arkama işaret bıraktığımı bile bile. Ağlamadım, susamadım, kayalıklara öykündüm denize inat. Güne küstüm, yazıya küstüm, güçsüzlüğüme küstüm de inadına gülümsedim. Gökyüzüne bakma