YALNIZLARIN RESİMLERİ

          









Yalnızlar başka şarkılar söylerler. Onların melodilerinde özlem vardır. Ateşinde düşler yanar, dumanından hüzünler çıkar. Yalnızlık başka türlü bir duygudur. Her dokunduğu ruha başka elbiseler giydirir.

Ağaçlar gibi yalnızdır kimileri… En yakınına bile birkaç adım uzak, dimdik… Üstüne konup şarkılar söyleyen kuşları bile silkelemeye hazır ve fütursuz…

Kimisinin yalnızlığı gökyüzü gibidir. Bulutlar, yıldızlar, üzerinde uçan kuşlar, gelip geçen uçaklar, mavisine dalan âşıklar… Hepsi tanır onu. Oysa o her şeyi görme yetisi yüzünden bulamaz kendisine dokunabilecek birini. Şeffaf odalarına girip de yorumlayanlar sanırlar ki ona değdiler. Öylesine kolay görünür ki mavisinden başka bir şey saklamaz sanırlar. Bildiğim en ilginç yalnız gökyüzüdür belki de…

Bazıları Rüzgâr gibi yalnızdır. Okşar insanların yüzlerini… En mahrem yerlerine dokunur istediklerinin. Kapılardan sızar, evlerin camlarından dolar odalarına sevdiklerinin…  Kimisini üşütür, kimisini neşelendirir. Giderken arkasında bir damla gözyaşı, bir garip baş ağrısı bırakır. Ama şeffaftır, akıcıdır ve kimsenin yanında kalmaz sanılır. Oysa rüzgâr, hep kalmayı bekler. Koynuna dolandığı sevgilinin ellerine değmesini düşler… Yine de izin vermez gururu… Tabiatıdır ya kalabalık yalnızlıklarını hiç paylaşmaz. Ondandır belki de zaman zaman öldürmesi. Ondandır sinirlendi mi estiği her yeri yıkıp geçmesi. Hortumlarla bir şehri dağıtıp hiçbir şey olmamış gibi gitmesi…

Kimisi toprak gibi sancılı bir yalnızdır. Dokunduğu her şeye hayat verdiğini bilmez diğerleri. Üstüne basıp geçerler… Bütün hayatını görünmek için harcar. Dayanamaz hale gelince de kayar. Yalnızların en içlisi de topraktır benim gözümde. Çünkü hem bilir hem de hiçbir şey yapamaz.

Kimisi kargalar gibi yalnızdır. Sürü bilincindedir, bir ömür bırakmaz dostlarını ve eşini. Sevgisi intikama yatkınlık yaratır. Kaybını hiç unutmaz ve biliriz ki kini en iyi bilenler yalnızlığı keskin bir bıçak gibi hissedenlerdir.

İster ağaç ol, ister gökyüzü, ister rüzgâr, ister toprak, ister karga… Yalnızlık hiç bırakmaz yakanı. Uykunda yakalar, yolculuğunda bulur, kalabalıklar içinde şimşek gibi çakar. En mutlu anında ölümle bile kucaklaşır. İşte bu yüzden belki de en asil yalnızlar, o anın geleceğini hep bilenlerdir.

                                                                                              12.12.11 / 02:45