KARA GECEDEN GECEYE

Yine ordasın, denizin yakamozla buluştuğu yerde

Taşınmalar, vazgeçmeler, büyümeler…

Hiçbir şey alamayacak seni oradan değil mi?

Çok aykırı bir geceye öykünüyor elindeki içki

Fazla şiirsel, çok fazla düşsel, bir o kadar da arsız…

Ordaydık bir zamanlar

Boğazın Karadeniz’e baktığı yerde

Kendi doğrularımızla şu manasız insanlığa savaş açtığımız yerde

Kalbimizin sol yanından çıkardı şarkılar

Biz bu dünyayı en çok sol yanından severdik…

Biz bu ülkeyi düşledik

               Herkes gülerken…

                              Farklı renklerden farklı sesler çıkarken

                                            Biraz arsız olsun istedik oyunların yerine

Biz Elif’ler istedik kağnısı yerine elindeki kitapları yedip savaş açan karanlığa…

Sonra Elifler türedi şehrimizde,

Anlamını bile bilmediği namusunu yeden…

Namussuz muyduk biz?

Hangi içki şişesi almıştı bedenlerimizi?

Biz Tanrı’yı yüreğinde taşıyan,

Rakının beyazına bile gelenekleri koyup mutlu olanlardık aslında…

Öyle sessizce severdik,

Kimseye sormadan sevişirdik,

Elif’ten daha çok bilirdik namusu

Ama kaybolduk…

Bizi düşlere çağıran yakamoza düşman oldu birileri,

Elimizdeki kitabın büyülü satırına,

Beynimizdeki sancılı düşe,

Yüreğimizdeki tutkulu sevdaya,

Özgürlüğe çağıran maviye düşman oldu birileri…

Sonrası…

Sonrasında düşmanlık gelip maviye oturduğunda

Dublin’de kaldı kadın…

Geriye dönüp sihirli sözü söylese

Alır sandı eski düşünü…

Karanlıkta gündüze şiirler yazılır diye inanmıştı oysaki…

Bilemedi nereye kadar gidilirdi bir kağnıyı güdemeyecek Eliflerle…

                                                           14.09.2015 / Dublin