HİÇ YAŞANMAMIŞ

Bir garip kimsesizliğim var benim. Hep bir yarısı eksik gibi dolduramadığım bir yüreğim var. Islak sokaklarda gölgesine rastladığım tanımadığım bir adamın sesi bölüyor uykularımı. Hovarda gecelerin kirli iç seslerinin ağırlığı dolduruyor içimi. Ne yana baksam hep eksik bu hal. Karmaşalar içinde huzuru arayan bir silüet gibiyim. İzleyen gözler varmış da nazarlarında kayboluyormuşçasına bir hayat bu.


Gün geçer özlemler biter. Gün geçer arzular dizginlenir. Ama hep takip eder seni o martı; kanadında özgürlüğü taşır, yüreğini çalar gider. Uçmak istersin de uçurmaz seni bu kollar. Gitmek istersin de gidilecek yerin adı yok. Ne aradığını bilmiyorsun. Seni çağıranın ismini heceleyemiyorsun. Çağırıyor biliyorsun en derininden hissediyorsun ama elini nereye uzatsan bilemiyorsun.

Gözleri tanıdık. Elleri uzanıyor. Sesi geliyor. Ama görünmüyor. Onu aramıyorsun; arasan bulamazsın biliyorsun. Sadece biliyorsun eksik bırakıyor seni yokluğu, bırakacak da. Seni kimse anlamıyor sana hep öyle geliyor… O da öyle biliyorsun… O yüzden konuşuyor geceler boyu, çağırıyor durmadan… Duyamıyorsun nereyi söylüyor. Duysan gideceksin de tarifi yok ki bu yolun.

İşte bu sebeple bazıları için şarkılar dinlenmemiş gibidir hala. Sokaklarda hiç yürünmemiş, en güzel içki içilmemiş, en mutlu gün gelmemiş gibi… Yaşanacak bir şeylerin hissiyle yarım kalır her şey bazıları için. Kimisi bu düşün uğruna bir ömür harcar, eksik bırakır defterleri. Kimisi vazgeçer yolun yarısında. Ama bazıları bu hissi öyle derinden hisseder ki adı yalnızlık olur kalabalıklarda.

22.10.10 / 01:06