KUŞLARIN ŞARKILARI

Sessizlikti tercihim. Kalabalıkların insanı kirleten gürültüsünün tam içinde uzak duruyordum aşklardan. Ruhumu derin bir yalnızlık sararken kalbimi kötülüklerden koruduğum uzun bir yolda dimdik yürüyordum sana rastladığımda. Neydin bilmiyorum, kimdin bana kim gibi göründün onu da bilmiyorum. Takıldı kaldı bakışın gözlerime. Seni ben kuşların cıvıldayarak ruhumu uyandırdığı bir sabahta bıraktım. Ruhumun özgürlük diye bağırdığı uzak bir yoldan el salladım sana. Çok eskimiş, hayali hiç bitmemiş, ruhu ruhumu saran bir aşkın aynasına bakar gibi aksetti gülüşün ruhuma. Bir yerlerde özlediğim kadar ergen oldum. Bir yerlerde hep istediğim kadar büyük. Doğru tutkumla bağdaşacak kadar istediğim gibiydi seninle olmak.

                Şimdilerde unutulmuş zamanlardan kalma bir yaz aşkı gibi gidişini izliyorum. Beni benden çalan sessizliğinden sıyrılıp kalabalıklara koşuyorum. Kalabalıklar ki unutturur diyorum “herkesle, birlikte dalga geçtiğin adamı”… Yalnız bakıyorum insanların çiğ hallerine. Kendi kendime gülüyorum sahte yüzlere. Oysa okyanustaki en deli tekneydi bizimkisi. “Siyah İnci” içindekilerle o kadar ayrıksıydı ki dalgalar deviremez bunu demiştim. Hayatın sahteliğine bu kadar inanırken senin gerçeküstülüğüne inanamıyor olmak ne büyük tezat be sevgili!

                Şimdi ben derin bir denizde dalgalara karşı yüzüyorum. Umurumda değil yüzüme çarpan sular, karaya çıkıp da seni hatırlamamak yeter bana! Çünkü bir zamanlar aşklar vardı bilirdim. Gökten düşen bir yıldırım gibi yakarlardı onlar ruhları. Dünyayı güzelleştirip kuşların şarkılarını ezberletirlerdi. O zamanlar vardılar. Heyecanlıydılar. Dansları bir ömre yeterdi. Anladım ki artık kuşlar bile yalan söylüyor bize. Duvara bir çizik daha attım. Yine yoksun. Zaten hiç olmadın ki. Öyle mevsimsiz bir güneş gibi parıldayıp söndün… Şimdi yaza yalancı şarkılar söyleme vaktini gösteriyor akreple yelkovan. 

                                                                       21/06/2011 - 02:00