SEVGİLİYE

Senden kaçmıştım,

Sana geliyordum,

Senden gidiyordum.

Her şey sendi!

Ben sensizliğe uçtum!

Hep düşlerimde var olmuş

bir çift maviye rastladım yolculuğumda…

Sarıldım tutamadım.

Ona, beni sen gibi anlatamadım…

Mor dağlardan mavi gökyüzüne uçan kuşun

serüveni yarım kaldı…

Her şey aynıymış meğer okyanusun iki yakasında da…

Öyleyse neden ayrıldık biz sevgili?

Sen neden gittin benden?

Ben neden yüzdüm uzaklara?

Çan sesleri doluyor içime

Unutuyorum şiirlerimizi

Çan sesleri bölüyor uykumu

Unutuyorum tüm şarkıları

Senden öte deniz kalmadı artık

Okyanuslar boğuyor düşlerimi…

Zor olsa da söylemek

Ben mutluyum bu derin mavinin girdabında

Ömrü boyunca maviye yazdı kadın

Şimdi mavi dalgadır boğan düşlerini.

Razı kadın…

Razı senden çok…

Her şey daha güzel senin terk edişinden

Her şey daha anlamlı senin gidişinden

Seni boğuyorum tek gecelik bir sevdaya

ve daha anlamlı şiirler şimdi…

Anlamını kaybettiği bir yola düşmekten

çok sevdi kadın

anlamsız bir yolun kaygısını…

Sen! Benim memleketim…

Sen! Benim şiirlerim…

Sen! Benim şarkılarım…

Hepsine elveda demektir benim zaferim!

Sensiz okyanus benim hasretim

Sensiz bu martı daha bir özgür

Sensiz bu şehir çok daha gerçek

Yalan düşlere inanmaktan beni alıkoyan Dublin!

İki kişilik cehennemine tutuldum.

Tek kişilik mezarında boğulurken,

milyon kişilik cehenneminde yanmadığım için şükrediyorum!

Dublin karanlık

Dublin puslu

Dublin yalnız

Dublin kimsesiz

Dublin sensiz

Yine de İstanbul’dan yargısız…

Daha fazla duyuyorum gökyüzünün çığlığını…

Daha fazla yanımda gündüz düşlerimin bekçisi

Doğudan batıya

Kuzeyden daha kuzeye

Denizden okyanusa

Düşlerini taşıyan bir tacir gibi

En iyi anlaşmayı bekler hala yüreğim…

Gece olmaz oldu bu kuzey rüzgarları sağolsunlar

Gündüz düşüyor 19. Yy’ın taş binalarına

Ve ben

Dublin diyorum!

Sen de bırakma beni İstanbul gibi…

Ve ben sana sesleniyorum…

Sen de bırakma beni İstanbul ruhlu hain sevgilim gibi…

06.05.14/ 01.31