GECENİN SONU

Sevgilim sen bilirsin,

ben bitirmeyi hiç sevmem;

Geceyi, alkolü, sarhoşluğu, romantizmi, abartmayı...

Bilirim sevgilim;

sen hiç gitmezsin bitirmeden,

Son şişeyi, son şarkıyı, son öpücüğü, abartmayı bir de...

Gecenin bitirme çanları çaldığında,

Uçak birilerini bu topraklara getirdiğinde,

O şarkı meselesinin sonuna varamadığımda,

Dolaptaki şişeyle bakıştığımızda,

En çok da abartasım geldiğinde

Masmavi bir ışık doğuyor geceye...

Gözlerinden evime süzülen...

Şarkı oluyorsun,

Şiir oluyorsun,

Masal oluyorsun,

Rüzgar, deniz, İstanbul

Oluyorsun

çalıyorsun tüm geceyi...

Çalıyorsun düşlerimi

Düşmüyorum,

Özlemiyorum,

Son kadehte masmavi bir şehir oluyorum

Şehrin adını sen koyuyorum

Sabaha ne kaldı ki...

Yine gideceksin

İstanbul sensizliğini unutacak!

Biraz peri tozu uçurur muydu

Geceyi seninle bir sabaha...

Biraz düş,

Bir şarkı,

Bir kadeh daha,

Ruhunu ruhuma getirir mi ki?

Ruhumda sessiz bir intihardır

Büyülü şarkıların eksikliği...

İntihardır sihirsiz sokaklarda aşık olmaya çalışmak!

4 Ağustos 2017