DENİZDEN UZAK DÜNYALARIN SİSİNE

Hayata dair büyük heyecan duyduğum zamanlardan yazıyorum bu yazıyı sana… Tutkuların düşlerde gerçeğe döndüğü zamanlardan… Bir denizin ruhundan mavi bir düşün anısına yazıyorum… Bu yazıyı ruhuma yolluyorum… Seni özlemişim sislerle çevrili adam…


Yıllar önce kalabalık yalnızlıklardan kaçtığım yerdi senin düşün… Ruhuma ruhunla sarılmış bir masaldı. Hiçbir kalemin yazamayacağı kadar yakın, hiçbir ağızdan çıkamayacak kadar sihirli… Buralardaymışsın, gelmişsin… Beni görmüşsün… “Çok uzak gitme” dediğim günden bugüne tam 7 sene geçmiş… Gerçek olmuşsun… Sakladığım yazıları açmışım bir gece vakti ansızın… Ne kadar da çok unutmuşum seni… Ne kadar da çok eskimişiz biz…

Her şeyimi biliyorsun… Kızdığımı, üzüldüğümü, gülümsediğimi ben söylemeden biliyorsun… Onlarca sene olan her şeyi hiç konuşmadan izlemişsin… Bu kadar yakınken bu kadar uzak nasıl olunur? Nasıl böyle olmuşuz?

Gözümün önünde bir deniz… Yanımda sen… Hayatı düşünüyorum… Ne kadar da enteresan, büyülü, gizemli… Ben düşünürken sen söylüyorsun “Hayat ne garip”… “Yazmak yaşamaktır” diyen çocuğu anımsıyorum aniden… Hollanda’dan bir parktan sislerle çevrili yazılar yazıyorsun bana… Gizemlisin… Uzaklara gidiyorsun… Ben hep durduğum yerde kalabalıklar arasında senin denize yazılmış öykülerini dinliyorum… Seneler geçiyor… Çok uzak gidiyorsun…

Oysaki buradaymışsın… En sevdiğim denizin yakınında… Hayal ettiğim gibisin uyumuyorsun… Hem uzak hem yakınsın… Sihirlisin… Hala öykülerin var biliyorum ama sen büyümekten yakınıyorsun… Ruhuma dokunuyorsun, ruhundan ruhuma… Keşmekeşin içindeyiz, gülümsüyoruz… Buralar bana olduğu kadar sana da tanıdık… Dinleyip de şaşırmıyorsun… Şaşırmıyorsun ya ben de ona bayılıyorum zaten… Yadırgamıyorsun, kurallarla boğmuyorsun, yargılamıyorsun… Umurunda değilmiş gibi bu dünya… Umurumdaymış gibi davranıyorum oysa benim de umurumda değil… Sussun diyoruz bu insanlar, sussun bu çığlık… Gidemiyorum senden bir adım uzağa gidemiyorum…

Şimdi daha çok şarkılar söylemek istiyorum… Şimdi var olduğunu biliyorum… Ne bu şehre ne bu ülkeye benzemeyen biri var biliyorum… Belki eserse atlayabilir bir gece yarısı denize görüyorum… İstese en güzel cümleleri yeniden yazabilir biliyorum… Yeniden çocuk oluyorum o eski günlerdeki gibi… Olabilecek gibi… Dünyanın resmi biraz uğraşsak çizilebilecek gibi… İçimde bir şeyi özgürleştiriyorsun ya nefes alabilecek gibiyim…

(Karalıyordum bir süredir bu yazıyı, şimdi üç noktayla bitiriyorum)