MAVİDEN DOĞAN ÖYKÜNME

En çok sana aşinayım özünde...

Gözlerinin mavisinde bir karartı,

Ulaşılamıyor okyanuslara...

Ruhunda bir akrep,

Duygularıyla ve dürtüleriyle savaştırıyor insanı,

Yine de hiçliğinle beraberiz hep...

Her an yok gibiyim,

Hep bir şey anlatasın var gibi

Giden yok,

Anlatan da... 

ilk defa bu kadar belirsiz mavi...

Döndüğünde karışıktı suları denizin...

Çok fazla kahverengiye mavi çaldı gözlerin...

Yükseliyor yengeç ruhunda 

Ve daha da fazla bulut giriyor araya...

Sevilir mi bu gizem diye soruyor asi ruh çoğu zaman,

Ve en özel köşesinde biriktiriyor seni...

Buradasın evde... 

Aniden belirmeni sallamıyor kimse... 

Sabah çalan alarma gıcığım bu aralar...

Serencebey’de Beyoğlu’nda hep aynı...

Koşturuyoruz sürekli... 

Sen filmler çekiyorsun,

Ben malzeme oluyorum hayatın şapşal film şeridine...

Uzun yada kısa metraj fark etmiyor,

Sonuna kadar karanlıktan besleniyor herkes...

Çok alkollüyken anlattım sana,

Gözlerindeki maviler ilk defa dalga oldu vurdu kumsala...

Oysaki yine sığdırmıştım 100 cümlelik senaryoyu,

1 cümlede kalan bir repliğe...

Dümdüz birine,

Ne kadar teşbihte bulundun gece gece... 

Senin okyanusun nehre kaçtı be kadın...

23.01.2020 - 23:28